Yoldaşlık
Leyla’nın sevdasıyla sarhoş olan ve benliğinden geçerek sahralara düşen Mecnuna bir gün bir haber ulaştı: “Bu sabah Leyla filan yere gidiyor, acele ederse yetişebilir.’
Aşkından delilik çölüne düşmüş olan Mecnun haberi alır almaz bir deve buldu ve yola koyuldu.
Leyla neredeyse Mecnun da orada olmalıydı.
Onun pervanesiydi çünkü Leyla’nın ışığına koştu her zamanki gibi.
Devenin yeni doğmuş bir yavrusu vardı.
Annesini geriden izliyor, yetişmekte güçlük çekiyordu.
Mecnun mahmuzladıkça hayvan hızlanıyor, yuları gevşetince de duraklıyor, yavaşlıyordu.
Birinin aklı fikri ilerdeki Leyla’daydı, ötekinin gerideki yavrusunda…
Mecnun kendini yitirdiği zaman devenin adımları geri geri gidiyor, kendine geldiği zaman ilerliyordu.
Derken tuhaf bir şey oldu. Mecnun kendine gelmişti ama baktı, hâlâ aynı yerdeydi.
Deveye:
‘Yoldaş…’ dedi, ikimiz de âşığız. Ben Leyla’ya, sen yavruna.
Birbirimizin yolunu kesiyoruz.
Bu yoldaşlığa sığmıyor.
Çünkü sen tene âşıksın, ben cana. Ayrılmamız gerek.
